خیمه های عشق در کوچه های مشهد

 

خیابان های منتهی به حرم رضوی در روزهای شهادت امام رضا(ع)، تنها گذرگاه سوگواران نیست؛گ، اینجا بوی نذری، عطر چای تازه دم و گرمای محبت زائران با اشک‌ های ماتم درهم آمیخته است.

موکب‌ های خدمت‌رسانی، یکی پس از دیگری در مسیر باب‌الجواد، خیابان امام رضا و خیابان و‌کوچه های اطراف قد علم کرده‌اند خیمه‌هایی که نه فقط برای رفع گرسنگی که برای آرام کردن دل‌ های سوگوار برپا شده‌اند.

در موکبی، پیرمردی از جنوب کرمان با لهجه شیرین دیارش می‌ گوید: راه دور بود، اما نذرم این بود که در روز شهادت امام رضا، چای بدهیم به زائرانش. دستان پینه‌ بسته‌اش لیوان‌ های چای را یکی‌ یکی میان جمعیت توزیع می‌ کند و لبخندی آرام بر لب دارد گویی تمام خستگی راه با یک «خدا قبول کند» از زبان یک زائر برطرف می‌ شود.

موکب‌ ها فقط محل نذری نیستند، اینجا جایی است که نوجوانان به کمک سالمندان می‌آیند، صدای مداحی در هوا می‌ پیچد و بوی شله مشهدی، جمعیت را در گرمای عشق و خدمت نگه می‌ دارد.

بانوانی در گوشه‌ای مشغول بسته‌ بندی خرما و شیرینی هستند و جوانی دیگر با صدای بلند زائران را به نوشیدن آب خنک دعوت می‌کند انگار هر جرعه آب، تکه‌ای از محبت به امام مهربانی‌ هاست.

در میانه صحن ها، خادمان پرچم‌ های سبز را بالا گرفته‌اند و با ذکر «السلام علیک یا علی بن موسی الرضا» راه را برای توزیع نذورات باز می‌کنند. خستگی در چهره‌شان پیداست، اما برق اشک در نگاهشان حکایت دیگری دارد اینجا، کار خدمت به زائران، عین زیارت است.

امسال نیز همانند سال‌ های گذشته، دل‌ های زیادی از راه‌های دور آمده‌اند از خوزستان، کرمان، هرمزگان، یزد و حتی سیستان همه برای آنکه بگویند: ای غریب طوس، غربتت تنها در صحن و گنبد نیست، در دل ما جاری است و خدمت به زائرانت کمترین تسلیت ماست.

موکب‌ها در این روزها تنها چادرهای خدمت نیستند؛ خیمه‌های عشق‌اند، خیمه‌ های اشک و نذر و یاد.

مشهد شهری که غرق در ماتم است در پرتو این خدمت‌ ها رنگی از امید و مهر می‌گیرد تا در دل اندوه، لبخندی کوچک بر چهره‌های خسته زائران بنشیند و نام رضا(ع) بار دیگر بر دل‌ ها مرهم شود.

گزارش و‌تصویر: فاطمه دوماری